کد مطلب:254098 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:325
ابوعلی حسن بن راشد
وی از اصحاب امام جواد و امام هادی (ع) شمرده شده و نزد آن دو بزرگوار منزلت و مقام والایی داشته است. شیخ مفید او را از زمره ی فقیهان برجسته و شخصیت های تراز اول دانسته كه عالم به حلال و حرام الهی بود و راهی برای مذمت و طعن بر آنان وجود نداشت. [1] .
شیخ طوسی نیز به هنگام بحث از سفرا و وكلای ممدوح امامان (ع)، از حسن بن راشد به عنوان وكیل امام هادی (ع) نام برده و نامه های آن حضرت را به او یاد آور شده است. [2] .
شیخ طوسی نقل می كند كه: امام هادی (ع) در سال 232 به علی بن بلال نوشت:
«به نام خداوند بخشنده مهربان
در نزد شما خدا را ستایش می كنم و او را بر بخشندگی و منت دیرینش سپاس می گویم و بر پیامبرش محمد و آل او ـ كه صلوات و رحمت خدا بر ایشان باد ـ درود می فرستم. من، ابوعلی [راشد] را به جای حسین عبد ربه نصب كردم و او را ـ كه فضل و ایمان بی نظیرش را می شناسم ـ امین خود قرار دادم و می دانم كه تو بزرگِ دیار خود هستی. دوست داشتم به تو احترام گذارم و در این باره به تو نامه بنویسم. پس، از او پیروی كن و همه حقوق پیش خود را به او بسپار و اصحاب مرا نیز بر آن ترغیب كن و ایشان را در این باره چنان آگاه ساز كه به یاری او برخیزند كه این، رعایت احترام كامل ما و محبوب پیش ما خواهد بود و در برابر آن، از جانب خدا اجر و پاداش خواهی داشت كه خدا به رحمت خود، بهترین بخشش و پاداش خود را به هر كه خواهد، می دهد. در پناه خدا باشی!
این نامه را با خط خود نوشتم و بسیار خدا را سپاسگزارم». [3] .
محمد بن فرج، می گوید: «در نامه ای به امام هادی (ع) از ابوعلی و... پرسیدم؟ امام (ع) در پاسخم نوشت: از ابن راشد ـ كه رحمت خدا بر او باد ـ یاد كردی. او سعادتمندانه زندگی كرد و شهید از دنیا رفت...» [4] .
شیخ طوسی نیز به هنگام بحث از سفرا و وكلای ممدوح امامان (ع)، از حسن بن راشد به عنوان وكیل امام هادی (ع) نام برده و نامه های آن حضرت را به او یاد آور شده است. [2] .
شیخ طوسی نقل می كند كه: امام هادی (ع) در سال 232 به علی بن بلال نوشت:
«به نام خداوند بخشنده مهربان
در نزد شما خدا را ستایش می كنم و او را بر بخشندگی و منت دیرینش سپاس می گویم و بر پیامبرش محمد و آل او ـ كه صلوات و رحمت خدا بر ایشان باد ـ درود می فرستم. من، ابوعلی [راشد] را به جای حسین عبد ربه نصب كردم و او را ـ كه فضل و ایمان بی نظیرش را می شناسم ـ امین خود قرار دادم و می دانم كه تو بزرگِ دیار خود هستی. دوست داشتم به تو احترام گذارم و در این باره به تو نامه بنویسم. پس، از او پیروی كن و همه حقوق پیش خود را به او بسپار و اصحاب مرا نیز بر آن ترغیب كن و ایشان را در این باره چنان آگاه ساز كه به یاری او برخیزند كه این، رعایت احترام كامل ما و محبوب پیش ما خواهد بود و در برابر آن، از جانب خدا اجر و پاداش خواهی داشت كه خدا به رحمت خود، بهترین بخشش و پاداش خود را به هر كه خواهد، می دهد. در پناه خدا باشی!
این نامه را با خط خود نوشتم و بسیار خدا را سپاسگزارم». [3] .
محمد بن فرج، می گوید: «در نامه ای به امام هادی (ع) از ابوعلی و... پرسیدم؟ امام (ع) در پاسخم نوشت: از ابن راشد ـ كه رحمت خدا بر او باد ـ یاد كردی. او سعادتمندانه زندگی كرد و شهید از دنیا رفت...» [4] .
[1] معجم رجال الحديث، ج4، ص324.
[2] الغيبه، ص212ـ213.
[3] اختيار معرفة الرجال، ج2، ص799، ح199.
[4] رجال كشي، ج6، ص603، رديف 1122.